OS MEUS  SENTIMENTOS NON PENSAN

Ás veces penso que todo o que penso
é pura ficción dos meus sentimentos,
e por máis que me pare a pensar,
de nada válenme as cousas que penso.
Con todo, as que sinto,
ás veces déixanme triste,

-
outras cautivo e perplexo,
outras me enchen de gloria,
outras de mimo e consolo,
así se marcha a miña vida,
así é como a sinto,

-
desde os beizos da alma,
cando bica a pulmón cheo,
pero sempre no meu camiño
hei de acampar cos bos,
amándoos co sentir,

-
que teñen os meus sentimentos.
O filósofo Descartes,
moi sereno e moi concreto,
pensativo dixo un día:
“Penso, logo existo”.

-
Eu tamén existo e penso,
e para que hei de pensar?
se non vivo o que sinto.
Se soubeses que pensei,
todo o pensar deste tempo,
saberías canto pensei,

-
e como penso en segredo,
e como se vai a miña vida,
e como eu vou morrendo,
neste destino meu,
neste escuro deserto.
Canto quixese dicirche

-
e por razóns non podo,
cantas cousas intanxibles,
ocultan os meus sentimentos.
E teñen cordas de sangue,
e teñen arpas por centos,
e teñen mansos preludios
harmonías e concertos.

-
De todos os meus pensamentos
sempre gardo o que desexo,
prefiro os de luz branca,
para alimentarme a alma,
e a fame do sentimento.
E xa non quero pensar

-
en cousas que xa non debo,
debo pensar a quen amo
e se o destino é engano,
amando todo pódoo.
Nin a razón das cousas,
nin todos os pensamentos,
han de xemir pola miña amada,
e xamais han de adorala,

-
igual que os meus sentimentos.
Eu podo verche nas miñas prosas,
e describirche nos meus versos,
pero como che amare,
aínda que me sobre a fe,

-
sen este sentir supremo?
En verdade cando che penso
non son eu nin o pensamento,
son agonías de amor,

-
e prantos da miña dor,
que sofren os meus sentimentos.
Ao diaño quen escribe,
sempre con este elemento,
a min deixádeme escribir,
con este tenro sentir,

-
que non está no pensamento.
Eu quero morrer de amor,
morrer quixese escribindo,
darche a miña vida morrendo,
e ao final dicirche adeus
consumido en sentimentos.

Sotavento