lunes, 4 de diciembre de 2017

OH, DELIRIO MÍO

Quisiera amarte
mas allá de las muertes
con los suspiros del alma
a tí amor de mis sienes
sombra de mis ansias locas,
oh,alma, entra en mis venas,
y en los juncales dormidos
y en la pradera de tu camino,
yo quiero amarte
y traspasar las miradas
de tus crepúsculos.
Mujer divina quiero beberte,
la sed despierta y el viento alísio
quiero morir contigo
en tu mausoleo
y me cobijes
oh,cielo mío,
en el edén y paraíso,
dulce amor que muero
lentamente y te pido,
desde mi pecho
que me aprisiones
en tus adorados cetros
y en tus cámaras
silenciosas de hierro
seco en mi pecho,
dolorido, muerto,
levantado y decaído
y ya fuera del silencio.
Gloria mÍa
enclína tu cabeza
hacia los océanos
que yo aspiro
y te presiento
consuélame
con tu dulce mirada
y rocen mis labios
con los tuyos de plata.
Refugio mío
encadéname
en tus esclavas prisiones
de tus galeras;
hasta verme morir
pidiendo amor
amor desagrante
en el último suspiro.
Sabes que soy
harina de avena
y el blanco grano de trigo.
¡Soy la antorcha en la negrura,
soy gusano y peregrino,
soy el vaso de amargura,
soy el polvo del camino!
soy el agua que no hierve
soy vapor ya consumido
soy la desdicha terrestre
y los rastrojos más ínfimos.
Nada tengo más querido
en este mundo que muero,
la suerte de haber nacido,
por otro mundo que espero.
UH, DELIRIO MEU
Quixese amarche
mais alá das mortes
cos suspiros da alma
a tí amor das miñas tempas
sombra das miñas ansias tolas.
Ouh,alma entra nas miñas veas,
e nos xuncaix durmidos
e na pradeira do teu camiño.
Eu quero amarche
e traspasar as miradas.
dos teus crepúsculos.
--Muller divina quero beberche,
a sede esperta e o vento alísio
quero morrer contigo
no teu mausoleo
e acubíllesme
oh,ceo meu,
no edén e paraíso,
doce amor que morro
lentamente e pídoche,
desde o meu peito
que me aprisiones
nos teus adorados cetros
e nos teus cámaras
silenciosas de ferro
seco no meu peito,
dolorido, morto,
levantado e decaído
e xa fose do silencio.
Gloria miña
enclína a túa cabeza
cara aos océanos
que eu aspiro
e presíntoche
consólame
coa túa doce mirada
e rocen os meus beizos
cos teus de prata.

Refuxio meu
encadéame
nas túas escravas prisións
das túas galeras;
ata verme morrer
pedindo amor
amor desagrante
no último suspiro.
Sabes que son
fariña de avea
e o branco gran de trigo.,
Son o facho na negrura,
son verme e peregrino,
son o vaso de amargura,
son o po do camiño!
Son a auga que non ferve
son vapor xa consumido,
son a desdicha terrestre
e os restrollos máis ínfimos.
Nada teño máis querido
neste mundo que morro,
a sorte de haber nado,
por outro mundo que choro.
------------------------------------

LA MÁS PURA MUSA
ARANDO LA TIERRA
VIVIA YO EN LA MONTAÑA,
EN MEDIO DE FRONDOSO BOSQUE,

TENÍA DOS ARADOS
DE ORO Y SIETE
CABALLOS DE PLATA,

ARABA MIS PRADOS
Y EN LOS SURCOS
QUE EL ARADO DEJABA,

YA QUEDABA LA PATATA
CON EL NEGRO ESTIÉRCOL DE VACA.

Y PARA SEMBRAR EL TRIGO
SIN VESTIDO POR LA TIERRA
CASTAÑA,

CO MIS BRAZOS
LO ESPARCÍA
A VUELO ASÍ
LO SEMBRABA,

LUEGO CON EL RASTRO
DE HIERO,LA TIERRA
IBA QUENDANDO LLANA.

Y AL VENIR LA PRIMAVERA
TODAS LAS YERBAS
Y ARBUSTOS FLOREABAN,

YA CUANDO AGOSTO ASOMABA
YA RECOGÍA EL TRIGO Y LA PATATA.

EL TRIGO QUEDABA
EN GAVILLAS
Y EN LOS CARROS
SE ECHABA LA PATATA,

Y CUADO YO LLEGABA
A CASA CON LOS CARROS
Y LABRIEGOS QUE AYUDARAN,

VENÍA CORRIENDO
MI AMOR LA MÁS HERMOSA
ZAGALA Y AL VERME
TRANSIDA LA CARA,

CON SUS MANOS
DE SEDA ME ACARICIABA
Y ME DABA BESOS DE TERNURA

Y CONTENTA
Y FELIZ MI ALMA,
PORQUE SABÍA
QUE TENÍA
EN MI CASA

LA MÁS PURA
MUSA,LA MAS LINDA HURI
Y LA MÁS DULCE
DE LAS ZAGALAS

No hay comentarios:

Publicar un comentario