DESDE A CADEA

                     (este pequeno relato

                    está baseado  na  película:

                : “O  Conde de Monte Cristo” 

                      Polas sombrías esquinas

                      están as de catro patas,

                      cos seus bigotes de sombra,

                        con gafas negras e opacas;

                      hainas con beizos de lúa,

                        e visten capas de prata,

                          disfrutan dun señorío

                          e de certa aristocracia;

                          neste lugar del preso

                         un inocente de Francia,

                          está no fondo da torre

                        onde se filtran as augas,

                          está cuberto de belo,

                        e de brancaslasgas barbass,

                          está sumido dos ollos

                          e toda a cara ten fraca,

                          e dorme nas pedras frías

                        e nas sombras afogadas,

               que lle adentellan a vida

                y los albores del alma.

 -------------------------------------------

Bebe humidades verdes

tal como as beben as ánimas,

alentando o aire xordo

encima da morte sacra.

 -----------------------

Sentado nas lastras frías,

 pola cara ten regañas,

e non se lle ven os beizos

pola mesta barba branca;

vaille medrando na sombra,

na soledade macabra

e na cadea afundido,

por unha nube de saña,

do soberano poder

 que o encadea e asulaga,

a éste inocente preso,

 a éste Conde de Francia,

mais despois de longo tempo

na quela celda mollada

sinte petar a modiño

no antro da outra banda,

e facendo na parede

.....

unha redonda furada,

mira e ve a un velliño

tamén cuberto de barba,

e nisto cólase a dentro

e o sabio préstalle a fala

e poder salvarlle a vida

a este fiel camarada.

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Cóntalle historias do mundo

e logo amósalle un mapa,

onde figura un tesouro

fondeado nas tres brazas,

nun escarpado de rochas

nas augas da illa e praia.

 ............................

De novo volve pra celda,

xemendo tapa a furada 

o sabio, velliño morre,

e méteno nunca saca,

mais o Conde volve abrir,

de novo abre a furada,

e colle o villiño morto

e paso pra súa banda.

..................................

De camiño pon os bloques

e a parede queda chaia

e habilidoso atacoa

o chocho cunha amarralla,

e xa metido no saco

xa sinte os pasos dos gardas,

coas chaves da porta negra

 doblemente aforrollada.

 ...................................

E collen aquel cadáver

que vai metido na saca,

que van botar polo aire

c cimbralo da muralla,

e nela vaise este morto

que suspira sen palabra,

desde aquela alta torre

de pedras roibas e pardas.

........................................ 

E no albrexar milagroso

resucita a súa fala,

daquel morto que íai vivo

lanzado desde a muralla,

caendo nas augas sonsas

 e victorioso recala,

na praia daquela illa

onde revive e descansa,

vencendo a negra cadea

e o poder daquela Francia.

 ........................................

E xa enterra pensando,

de repente colle o mapa,

e xa avisa a un coñecido

a ir á rocha escarpada,

en onde dorme o tesouro

fondeado nas tres brazas.

 ....................................

Rescatan aquel tesouro,

unha fortuna elevada,

onde o portan nunha carreta,

tapado para unha casa.

e de camiño revolve

as altas accións da banca,

onde arruina a banqueiros

e a pompa da aristocracia.

 ...................................................

Preséntase á súa dona

que está con outro casada,

pregúntalle si se ancorada

do seu mozo que levaran,

para a perpétua  cadea

o noivo da súa infancia,

que ía casar con ela

pero fixeromlle trampa…

 ..............................

Vostede casou con el,

co que ten hoxe casa.

A dona quedouse muda

ouindo as súas palabrtas,

e decatandose a pobre,

xa soubo con quen falaba…

do seu amor verdadeiro

que sen culpa sentenciaran

a unha cadea perpétua

os poderosos da prata.

.........................................

E vaise o insigne Conde

coa súa lenda amarga,

para volver algún día

aos lares que  nel agardan,

lares que o viron nacer

ao Conde daquela Francia.