AS FLORES DO MEU CAMIÑO
¡Qué tempos eu deixei no meu camiño!
¡Qué vida tan fermosa¡ ¡qué pasado!
¡Qué ceos xuvenís do meu destino!
¡Qué lapso tan florido e tan dourado!
--
¡Qué mágoa padecín no meu tormento!
¡Qué ansias de chegar ó meu delirio!
e coñecer os ollos do meu ceo
para vivir o soño que suspiro.
--
¡Ai, mísero de min e dos meus soños!
e tempos que me foron tan esquivos,
aínda que dixen ser os meus,
¡Qué vida tan fermosa¡ ¡qué pasado!
¡Qué ceos xuvenís do meu destino!
¡Qué lapso tan florido e tan dourado!
--
¡Qué mágoa padecín no meu tormento!
¡Qué ansias de chegar ó meu delirio!
e coñecer os ollos do meu ceo
para vivir o soño que suspiro.
--
¡Ai, mísero de min e dos meus soños!
e tempos que me foron tan esquivos,
aínda que dixen ser os meus,
os meus, xamais serían eses mesmos.
---
Mais hoxe, o máis doce daquel tempo
repousa no meu peito gardadiño,
e lembro ese espazo que vai vello,
e soño aquel soño que non vivo.
---
Mais hoxe, o máis doce daquel tempo
repousa no meu peito gardadiño,
e lembro ese espazo que vai vello,
e soño aquel soño que non vivo.
Fco. de Sotavento
Online)