martes, 27 de diciembre de 2016

BENDITO MOMENTO

-
Bendito momento
en que tú encendiste
la divina rosa
dentro de mi alma
y me cultivaste
las negras perlas.
-
En el fondo de mis arenales
en el aura de mi ánima
y de todo mi ser.
-
¡Oh! Calandria de la noche
te siento en la distancia
y en la tenue voz del alba
en esas brisas hambrientas
flacas de tus ojos que so flechas
y se clavan en las estepas de mis entrañas.
Estoy sediento de tu boca hechicera mía
que es un lago de agua y deseo beberla.
.
¡Oh! Diosa mía escucha esta balada
que te canto desde el bosque
donde tengo una cabaña
para ti ¡oh! “sole mío”
-...........................................................................
hechicera de mis playas
que te siento por mis venas
y estas venas me dilatas
al verte doncella mía
al verte me disecas y me desangras
con tu mirada ya me consumo
en mis batallas por quererte
en la distancia sima verduga
que nos se para.
--
Selva mía sálvame de este llanto mío
que me aflige y me desgana de todos mis alientos
por sucumbirme de amor
mi enamorada.
.---
¡Oh! Dulce mía, cada día,
y en cada instancia
que se posan tus pupilas
en mis barcas
las estrellas nos consagran
y nos dicen benditos vos
--
Que sois la luz de la alborada.
Y a tí te digo la mia amada
que eres la senda de mis anáforas
y canal fugitivo que se imana
a mis entrañas como la hiedra que hunde
al grueso tronco y a la verde rama.
-
Y hoy te digo qué grandes
han sido, nuestras miradas
qué grandes ha sido mi sultana
mi hechicera luz de la mañana
poder beber la cándida
sombra de tus pestañas
de tus iris y niñas mias
que embriagáis
a las mías que están perdidas
y enamoradas
-
¡Cómo te abrazo en el viento,
cómo te beso en el aire,
cómo se ensancha mi pecho
cuando me entregas tus labios!
-
Y eres mi musa en el tiempo
y eres mi verso asonante.
Y sé que en mis odas me besas
tan sedosa, tan suave y tan amante.             
                                                                      

TOLEMÍA DE AMOR

Como unha sombra da noite
parácheste miña meniña,
na media sombra da rúa
mireiche as túas pupilas,
e ti tamén me as miraches,
coas túas preto das miñas
mas cando puxeche a boca,
cos teus beiciños na miña
sentín o laimo do beixo,
da túa branda boquiña
deixándome a alma louca,
e chea de tolemía.

Vivín a gloria e palpeina,
sentín en min a blamdicia
de aqueles moliños beizos,
mollando a miña boquiña
mais cando púxen os dedos,
nas túas doces maíñas
tamén biqueiche os cabelos,
coas miñas tenras caricias
e pregunteiche por que,
por que aquilo facías
e respondicheme baixo,
dicindo o que me dicias,
que cando a vida che  doce
debemos sempre vivila,
cando de certo te queren,
cando de certo te admiran,
cando te sentes amada,
e de verdade te miman,
por iso sentinme louca
e chea de tolemía,
deixando caer os beizos
                              na túa doce boquiña.                
NO ESTÁ EN MI CUERPO,
NO ESTÁ EN MI ENTRAÑA:
SE FUE MI SER,
NO TENGO ALMA.

ESPUMAS DEL MAR,
CARACOLAS MANSAS,
FONDOS MARINOS,
TROMPETAS DE SALSA
Y BUCLES DEL VIENTO,
A TODOS, A TODOS OS PIDO,
PRESTADME LAS BARCAS.

PRESTADME LOS CABOS FUERTES
PARA SOSTENER LAS ANCLAS
Y TRINCAR BIEN LOS JUANETES,
TRINQUETES, CANGREJAS,Y GAVIAS.

QUIERO ENCONTRAR MI SOMBRA,
QUE SE ME HA IDO DE CASA;
TENGO MIEDO A QUE NO VUELVA
A LOS VALLES DE SU PATRIA.

SI VOS MELA VEIS, AMIGOS,
PRESTADLE VUESTRAS MORADAS
Y HABÉIS DE LLORAR SU IDILIO
CON VUESTRAS SUAVES PALABRAS.

EN QUÉ TRISTEZA HAS CAÍDO
TÚ, MI QUERIDA ALMA.
VIENTOS, QUE NO VENGA HERIDA;
ANGUSTIAS, TRAÉDMELA SALVA.
SI VOS ENCONTRÁISLA SENDA
O TIERRAS QUE ELLA PISARA,
LLAMAD A LAS BRISAS TRISTES
Y A LOS DESTELLOS DEL ALBA.

Y VOS, ESTRELLAS DEL CIELO,
CON VUESTRAS PUPILAS SABIAS,
MIRADME POR LAS ARENAS,
MIRADME SI VEIS PISADAS,
Y SI LAS VIEREIS, DECIDME
QUÉ FONDO TIENEN SUS MARCAS,
SI EN PUNTAS DE FUEGO AZUL,
SI EN BUCLES DE BLANCA LLAMA.
SI FUERAN ASÍ, LLAMADME,
PARA VOLAR EN EL VIENTO
Y DECIROS QUE ES MI ALMA.

Y SI LA VIEREIS LLORANDO
SENTADITA EN UNA BARCA,
LUCES DE LA MADRESELVA,
LIMPIÁDLE LAS DENSAS LÁGRIMAS.
EN ESTE PADECER CRUENTO,
CARA AL CIELO YO CLAMABA:
“SOY EL TRISTE DE LOS TRISTES,
SOY LA NOCHE MÁS CALLADA,
SOY UN ASTRO MORIBUNDO,
SOY UNA ESTRELLA SIN LLAMA”.

EN LA DESESPERACIÓN
DE MI PÁLIDA MAÑANA,
IMAGINÉ LA RIBERA
Y, ENTRE LAS PIEDRAS, HALLARLA.

EL MAR ESTABA DORMIDO,
LA MAREA ESTABA BAJA,
MIENTRAS LA BRISA ESCRIBÍA
VERSOS DE ARENA Y DE SALSA.

LOS MAZARICOS PASABAN
EN SUS RÁPIDAS BANDADAS,
MAS DOS GARZAS BLANQUECINAS,
QUE SE HALLABAN ENLA PLAYA,
TAMBIÉN MI LLANTO ESCRIBÍAN
Y LA FALTA DEMI ALMA.

Y YO CON MIS CORTAS PUPILAS,
BUSCANDO LA SOMBRA BLANCA,
QUERÍA VERLA DE CERCA
Y CON MIS OJOS PALPARLA.
ALLÍ LA VI FULGUROSA,
DONDE SE MUEREN LAS BARCAS
Y SE MUEREN LOS RECUERDOS
DE LAS SIRENAS AMADAS.

ALLÍ, EN UN PEDREGAL,
DONDE SE PUDREN LAS ALGAS,
DONDE EL VIENTO BRAVO RONCA
COMO UN COSACO BORRACHO,
ENCIMA DE LAS AMARRAS.

ME FUI ACERCANDO A LA SOMBRA,
A UNA HERMOSURA EXTRAÑA.
¡QUÉ CELESTIAL PERFECCIÓN,
QUÉ COSA MÁS ACABADA!

CUANDO LE VI AQUEL ROSTRO
Y SUPE QUE ERA MI ALMA,
DE RODILLAS ME POSTRÉ
PARA PODER ADORARLA.

SENTADITA EN UNA PEÑA,
BAJO SU AUREOLA SANTA,
ESTABA LÁNGUIDA Y TRISTE,
PENSATIVA Y SOLITARIA.
LLORABA LA PENA MÍA,
LLORABA SU PROPIA AMADA,
SENTÍA MELANCOLÍA
AL DEJARME SIN EL ALMA.

Y LE TENDÍ LAS DOS MANOS
PARA PODER CONSOLARLA,
DÁNDOLE CINCO MIL BESOS,
SOBRE SUS VELOS DE NÁCAR.

¿POR QUÉ TE HAS IDO DE MÍ,
O NO VEIS MI CIRCUNSTANCIA
Y LA TREMENDA AGONÍA:
TENER QUE VIVIR SIN ALMA?

“DE TI SE HA IDO MI AMADA
Y SI HE DE MORIR CONTIGO,
TUYA, ES EL ALMA,
Y SI ES QUE NO MURIERE,
ME IRÉ A MIS GALAXIAS.
TE LLAMARÉ PUES LUEGO,
Y TE DEJARÉ MORIR
EN LAS AURORAS CRISTIANAS:
LUEGO REGRESARÁS A MÍ,
COMO DULCE PEREGRINO,
A LA ÚLTIMA MORADA”

ESTAS FUERON SUS PALABRAS,
ALGUNAS LLENAS DE ANGUSTIA,
Y OTRAS DE DENSAS LÁGRIMAS.

YO, TRISTE Y CABIZBAJA,
CASI SIN PODER, LE DIJE:
POR FAVOR, NO TE VAYAS,
OCUPA MI CUERPO,
TÚ ERES MI ALMA.
VEN, OH, GLORIA MÍA,
MORA EN MIS ENTRAÑAS,
Y SI HEMOS DE MORIR
MURAMOS LOS DOS,
MURAMOS
PORLA MISMA CAUSA.
VUELVE CONMIGO,AMOR MÍO,
NO TE VAYAS.

YO SÉ QUE MUERES DE AMOR
POR TU BIEN AMADA.
YO TAMBIÉN ESTOY MURIENDO
Y SIN PODER HALLARLA.

ENTRA EN MI CUERPO, VIDA,
ENTRA EN MI CUERPO, ALMA,
SI ES PRECISO MORIR, MURAMOS,
MURAMOS POR NUESTRA AMADA.

SE LEVANTÓ LA SOMBRA,
LA SOMBRA BLANCA,
Y ASÍ ME DIJO:

“MORIR DE AMOR ES DE ALMAS.
ACÉRCATE, CUERPO MÍO,
CARNAL MORADA.

ENTRARÉ POR TU BOCA,
POR TU GARGANTA
Y ACAMPARÉ CONTIGO
EN LA BLANCA ENTRAÑA,
Y DESPUÉS, SI QUIERES,
MURAMOS LOS DOS,
MURAMOS PARA SIEMPRE
POR EL MISMO AMOR,
POR LA MISMA CAUSA”.

(Depositada en el Registro de Propiedad Intelectual)
DOCTORA DE MIS LETRAS,
INGENIERA DE PALABRAS,
MARIPOSA DE MIS FLORES,
GAVIOTA DE MIS PLAYAS,
CANTORA DE MIS VERSOS
Y LA POETA MÁS GUAPA.

GRACIAS, PEPITA
POR ESTE BELLO TRABAJO
Y POR ELLO TE BRINDO UN BESO,
DOS BESOS Y UN ABRAZO







Juan Senda
7 de diciembre de 2013 a las 08:26


DOCTORA DE MIS LETRAS,
INGENIERA DE PALABRAS,
MARIPOSA DE MIS FLORES,
GAVIOTA DE MIS PLAYAS,
CANTORA DE MIS VERSOS
Y LA POETA MÁS GUAPA.

GRACIAS, PEPITA
POR ESTE BELLO TRABAJO
Y POR ELLO TE BRINDO UN BESO,
DOS BESOS Y UN ABRAZO.

 PALOMALOMA BLANCA
DE LAS MONTAÑAS,
QUÉ LINDAS SUENAN
ESAS PALABRAS,
QUE SALEN

 VIVAS
DESDE TU ALMA.

RECIBE UN BESO 
DE MIS ENTRAÑAS.-