viernes, 30 de junio de 2017


EL BESO

EL AGUA DE MI POZO
YA TE HA APAGADO LA SED,
AUNQUE TE DIGA MIL COSAS,
NO LAS "DESEAS" BEBER. 
DE LAS AGUAS DE TU POZO
YO SIGO TENIENDO SED,
Y AUNQUE LOS EJES DEL MUNDO
SE PAREN Y SE CONFUNDAN
TÚ SABES QUE SEGUIRÉ
CON EL LLANTO EN MI GARGANTA
DICIÉNDOTE QUE TENGO SED.

¡ O SER O NO SER!...

EL ÁRBOL NOS DA LA SOMBRA,
LA AURORA EL AMANECER,
YO SÓLO TE DOY MIS AGUAS
LAS AGUAS QUE DAN MÁS SED

EN MI VIDA ME HA PASADO
UNA COSA TAN HERMOSA,
FUERON DOS LABIOS DE ROSA
QUE A LOS MÍOS SE HAN PEGADO;
PUES JAMÁS ME HAN BESADO
DE ESTA FORMA CAPRICHOSA.

miércoles, 28 de junio de 2017

                                                        A AURORA                                       CRAVOU Os seus DEDOS NA
MIÑA FAZULA CANDO
Só estaba co meu silencio,
E coa miña soa espada.
-
Chega a nebulosa
con sete chaves na man
para encarcerar os tempos,
futuros e pasados.
.
Ao descender á luz,
foi aquel canto de amor
quen se chegou a miña entraña,
tocou ao meu propio ser
e gardeino na miña alma.
.
E tamén a semiluz
melancólica achábase,
na bóveda de pedra
na cúpula preñada.
.
Tenue e doce estendíase
no seu descenso bicaba,
a tenra bela pupila,
da nosa querida Gaya.
.
O recordo afúndese
en cen millóns de páxinas.
.
Hai uns ollos de cera,
e outros ollos de auga,
e pálpebras inchadas.
.
Se desconsolan,
se desangan,
afóganse e péchanse
aqueles lindos iris
enchidos de bágoas.
.
O canto recolleu a alma,
márchase o tempo,
a noite avanza.
.
Uns mollados beizos
bican a fazula branda.
.
Quizá fose a miña a última
aúltima  fitada.
.
E no meu silencio dixen:
Oh, luz anxélica,
de azuis chamas,
dádelle ese resplandor divino,
esa mística lámpada,
esa luz do Amado Amor.
á bela Gaya...

martes, 27 de junio de 2017

                                                                                                                                                                                                                      HIJA DEL MAR 

A TI, OH, MUJER CELESTE,
HIJA DEL MAR Y DEL VIENTO,
TE LLAMO DESDE MI BARCA
DESDE LAS BRISAS QUE ALIENTO,
DESDE LAS REDES QUE PISO
Y VELAS DONDE NAVEGO.

YO MORO EN UN PEDREGAL…,
EL MÁS PROFUNDO EN LAMENTOS,
EL MÁS CARGADO DE LÁGRIMAS
Y EL MÁS SEDIENTO DE BESOS;
AQUÍ TENGO A MI RIBERA,
DONDE SE ESCONDEN LOS VIENTOS
Y ESTÁN LOS DESAMPARADOS
Y LOS QUE ASPIRAN CONSUELO
Y LOS DE LOS OJOS TRISTES,
QUE LLORAN SU AMOR ETERNO.

TE PARECES A MI ESTRELLA
Y A LAS CUEVAS DEL SILENCIO,
Y AL MISMO QUE TE DEDICA
ESTOS CANDOROSOS VERSOS
QUE SALEN DE MIS SUSPIROS
Y DE LOS BESOS MÁS TIERNOS,
NACIDOS DEL GRAN AMOR
QUE ME BRINDA EL UNIVERSO
Y DE ESTOS OJOS MÍOS
QUE SÓLO VEN CEMENTERIOS
Y HACEN RÍOS DE SANGRE
Y CRUZAN TODO MI PECHO.

OH  FLOR DE MI MADRESELVA,
LA DE MIS AGUAS SEDIENTA,
LA DE MIS AGUAS DE VIDA
Y NUBES DE MI TORMENTA.

ESTRELLA DE MI GALAXIA,
GAVIOTA DE MI SENDA,
BESO Y LUMBRERA MÍA             
QUE VIVES EN MIS ELEGÍAS
Y EN LA SANGRE DE MIS VENAS..

lunes, 26 de junio de 2017

      POR DETRÁS DO SILENCIO
-
¿Quén é este que se esconde
no taciturno secreto,
cal baluarte de sombra,
cal entendido do tempo,
ollando sempre nos pobos
e por detrás do silencio?
-
Minuetos inconcebibles
neste camiño esperpento,
neste terrible hemistiquio,
e no precario hemisferio.
-
Espazos que cabalgando
nos lombos dos mil milenios,
vai dominando as auroras
neste cínico universo.
-
Oh ,fealdade insurrecta,
auga chirle xurro vello,
devolve os mares de sangue
e as colecciós de esqueletos.
-
Espía no campo mártir,
e no celeste soberbio,
espada de gran poder,
e de pensamento necio.
-
Ai meus queridos irmáns
polas prais do deserto,
vades fuxindo sen rumbo,
vades nas ondas do éxodo.

-
Escravos, e opremidos, 
corren no enxubre do medo,
seguen o fraco camiño,
dentro do infame desterro.
-
Berros, queixumes e prantos,
vanse quedando no vento,
con luctuosos preludios,
de fusilados e presos.
-
¿Por qué han de ser os pobres,
quenes sufran os tormentos?
Fóra da nosa árbore,
fóra do noso eido,
fóra sombra das sombras,
fuxe dos nosos terreos.
-
Tí que quitache-la paz,
a que ten gozo e alento,
a que ten vida e esperanza,
a que suaviza conceptos,
a que verte mansedume,
a que declama regreso,
aquela do noso Amigo,
aquela que ven do ceo
aquela que sei cá vir, 
como veu Moisés no cesto.
-
Fco. de Sotavento      
UN SENTIR DOLIENTE
.
Todo es oscuridad
en mi silencio amargo.
¡Oh! mariposa mía
de mi dorada flor querida!
qué inquietante es mi andar
para verte y caramelearme
en tus bellísimos ojos.
X
En el sentir doliente
en el cerro de tu montaña
que sueña en las leves
y verdes brisas del alma
para decirte: artemisa mía,
te quiero entre mis aguas
en tus doradas playas
ansiadas conchas y perlas.
X
Al pie de las arenas
de las barcas negras
besaba yo tus ojos
para quererte en el limbo
eres mi desesperación
mi corriente sanguínea
del ardiente amor
que en mí se perpetúa.
X

Se dilata la pasión
entre las lechugas
los zancos de musgos
suspiro en un beso
para dormir el sueño
en las dunas de tus ojos
más mi barca varada
en la batalla y la locura.
X
Eres mi frenesí
el alfolí de sangre
que devora y aniquila
el centro de mi vida
mi adorada musa
que dolor que ahoga
solapante que invade
mis dorados sueños.
X
Hechiceros sueños
del imborrable amor
que loco en mí
como misteriosa sombra,
que nunca, nunca,
se aparta de mi ser.
X
No sé por qué
te presentas siempre
en la esplendorosa noche
como la luna roja
posándote en mis labios
para beber el zumo
que nos lleva a la gloria.
X
Goteo de miel
cristalino que cae
de los dóciles bosques
de las cálidas estrellas
de las divinas fuentes
deseadas y amadas aguas
que nunca beberé contigo.
X
No sabes cuánto te amo
amor de mis consuelos,
amada mía, mujer de olivo
que se anuda mi ser
se me tullen los dedos
los nudillos del alma
y me voy desaguando
se va filtrando mi vida
por querer tenerte.