SER DISTINTOS

¡Ai, meu querido amigo,

canto temos que contar

neste profundo camiño!

+

Aspiramos ao amor

inclusive o escribimos,

deixando no esquecemento

o gran amor fidedigno.

+

Canto temos que contar,

compañeiro, meu amigo.

+

Mais ás veces intentamos

intentamos ser distintos,

pero sempre decaemos

no de sempre, niso mesmo,

naquilo que non facemos

e o seguimos repetindo,

+

deixando ese gran amor

que tantas veces sentimos.

Isto pasa por ser fracos,

por non querer ser distintos

cos nosos menesterosos,

enfermos, sen acubillo.

+

Así somos, compañeiro,

así somos, meu amigo.

Fracos, cegos e tolleitos,

tolleitos en non facer 

ese ben aos desvalidos.

+

Mira ti canto che falo,

e mira canto che digo, 

mais eu son coma os demáis, 

mais quixera ser distinto

e conseguir ese ben

que tantas veces o sinto,

e sinto petarme á porta

+

e nunca lle dou abrigo,

nese intre que eu o choro;

mais quixérao ter comigo

para cumprir o que falo

de verdade, meu amigo.

+

Gustoume o que mandaches:

paz, amor e agarimo,

cunhas verbas perfumadas

que só as le o espírito.

+

Moitas grazas, compañeiro,

moitas grazas, amiguiño,

mándovos brancas apertas 

e tres ramallos de bicos,

+

Deica vernos, compañeiro,

deica vernos, meu amigo,

felices festas dous mil sete

e un aninovo prolífero,

cheo de bens e saúde.

+

Ó noso Deus llo pedimos

neste papel que che mando

cuberto de versos tristes,

que levan no vento sangue 

e unha presiña de bicos. 

.

Mais xa ves, non queda espazo

para seguir escribindo

e falar das nosas cousas,

de prosas e de hemistiquios

e de versos namorados,

daqueles que non dicimos

que son propios do poeta,

dos que teñen cinco almas 

e un delgadiño espíritu.

                                                             Fco. de Sotavento