A AURORA                                       CRAVOU Os seus DEDOS NA

MIÑA FAZULA CANDO

Só estaba co meu silencio,

E coa miña soa espada.

-

Chega a nebulosa

con sete chaves na man

para encarcerar os tempos,

futuros e pasados.

.

Ao descender á luz,

foi aquel canto de amor

quen se chegou a miña entraña,

tocou ao meu propio ser

e gardeino na miña alma.

.

E tamén a semiluz

melancólica achábase,

na bóveda de pedra

na cúpula preñada.

.

Tenue e doce estendíase

no seu descenso bicaba,

a tenra bela pupila,

da nosa querida Gaya.

.

O recordo afúndese

en cen millóns de páxinas.

.

Hai uns ollos de cera,

e outros ollos de auga,

e pálpebras inchadas.

.

Se desconsolan,

se desangan,

afóganse e péchanse

aqueles lindos iris

enchidos de bágoas.

.

O canto recolleu a alma,

márchase o tempo,

a noite avanza.

.

Uns mollados beizos

bican a fazula branda.

.

Quizá fose a miña a última

aúltima  fitada.

.

E no meu silencio dixen:

Oh, luz anxélica,

de azuis chamas,

dádelle ese resplandor divino,

esa mística lámpada,

esa luz do Amado Amor.

á bela Gaya...