O CANTO DO CARRO O CANTO DO CARRO, DO CARRO GALEGO, POR CAMIÑOS LONGOS VAI CANTANDO LEDO. + ESPERTANDO FOLLAS CO CANTO DO EIXO, E BICANDO AIRES E MIUDOS VENTOS. + VAI ROLANDO AS RODAS, BEBENDO RELENTOS, VAGOADAS TRISTES, VALADOS DE FELGOS. ++ VAI POLOS CAMIÑOS O CARRO GALEGO, O NOSO CARRIÑO, ESMAGANDO XEIXOS. `+  COA RODA BANDONA, POLA TORTA SENDA, NA CONGOSTRA ANCHA, NA CONGOSTRA ESTREITA, VAI CREBANDO LASTRAS, VAI CREBANDO CEPOS E FAI PEDREGULLOS DAS PEDRAS DOS XEIXOS. + A RODA BANDONA, ARROLA, QUE ARROLA, ROZANDO VALADOS CHANTADA EN LAMEIROS. + MAIS A RODA CAMBA CO ROLAR LIXEIRO, TAMÉN É DO CARRO, DO CARRO GALEGO. + E LEVA NAS COSTAS O LONGO CHEDEIRO, CUN CANTAR DE ACOUGO QUE SAE DO EIXO. X VAI RUBINDO ÁS NUBES, ARROLANDO LEDO, VAI VOANDO SÓ, CAMIÑO DO CEO; ENTÓRNANSE OS CARROS E CAN NOS REGUEIROS, E CAN NAS VALGADAS, E ROMPEN CABESTROS E CAN POLOS MONTES, E POLOS PENEDOS, E SÉNTESE LONXE, E SÉNTESE PRETO, ALÓ POLOS AIRES, O CANTAR DO CARRO, DO CARRO GALEGO. O CARRO CANTABA Ó VIR DO TÉRREO, DENOITE PECHADA CÔA LUZ DO CANDELO, PRÁ VER O CAMIÑO QUE TIÑAN LAMEIROS, E VIÑAN DENOITE, E ÍAN DE CEDO, SENTÍNDOSE LONXE AQUEL SON DO EIXO, QUE ÍA VOANDO ALÓ POLO CEO. AQUEL SON DO CARRO, VOANDO CO ECO, CANDO ÉL SAÍA CARGADO DE ESTERCO, XA SE COÑECÍA DE QUEN ERA O CARRO, POLO SON DO EIXO: O DO TÍO  ENRIQUE, O DO TIO  ORTELIO, O DO TIO  SIRO, E O DO TIO PEDRO. ESTE MAGO DE RODAS, ESTE LONGO TRAFEGO, ESTE BERRO DE LUME, DESTE CARRO GALEGO, QUE CRUZOU O MUNDO, SEMENTANDO FEUDOS, NAS PECHADAS NOITES, NOS SÉCULOS  CEGOS, NAS LOITAS DOS HOMES, NOS PRANTOS DO PEITO, NO CANTAR DOS RÍOS, NOS BERROS DO VENTO. O CANTO DO CARRO QUE BAIXA CARGADO, CAMIÑO DAS BOUZAS E TRONZA XEMENDO, E QUÉIXANSE AS RODAS, E ÁRDELLE O EIXO, E O CARRO VEN VINDO, AMODIÑO E LENTO, MAIS COS OLLOS TRISTES VEÑEN OS MARELOS, BAIXO DAS CANGALLAS, ORBALLANDO DENSO. AÍ VEÑEN OS CARROS CANTANDO EN FIEIRO, NO LONGO CAMIÑO ESPERTANDO O ECO, E TRAEN GROSOS PAOS, E TRAEN GROSOS LEÑOS, E TRÁNOS GALLUDOS, RETORTOS E PENCOS.   E CANTAN OS CARROS, E CANTAN OS EIXOS, E BÓTANLLE AUGA, E BÓTANLLE SEBO, E SEGUEN CANTANDO; OS NOSOS CARRIÑOS, POLOS MIL CAMIÑOS, DO POBO GALEGO.  SON OS NOSOS CARROS, INDUSTRIA DUN TEMPO, SON OS NOSOS HOMES, QUE LOITANDO A EITO, APINANDO OS CARROS CON LEÑOS DE TOXO, NAS PRAIAS DO VENTO, E TÍRANA EN PILAS, E FAN OS LEÑEIROS, SOBRE O CAI DO RÍO, ONDE ESTÁN EN SECO, OS GRANDES TRINCADOS, DE DOUS E TRES PAOS PINTADOS DE NEGRO.  O MAR VEN RUBINDO, COA LINGUA NO PEITO, VEN RUXINDO A RISAS, VEN AMODO E CEIBO, MAILOS BARCOS DITOS, QUE ESTABAN EN SECO, VAN INDO CARGADOS DE LEÑOS DE TOXO, E OUTROS MADEIROS, BARRICAS DE ANCHOA, FOLLAS DE BADEXO, E TABAIS DE XOUBAS, E BRANDIÑOS QUEIXOS, MOLETES  DE TRIGO DOS MÁIS MOLANGUEIROS. MAIS EN TERRA, NA PRAIA MIRANDO PERPLEXO, XA NON VEXO OS CARROS, NIN VEXO OS MARELOS, NIN VEXO OS MACHADOS, NIN VEXO OS LEÑEIROS, NIN HAI PICADORES, NIN HAI PICADEIROS; E SÓ QUEDA UN CARRO E TRÊS CARRETEIROS, QUE COMEN O CALDO SENTADOS NOS LEÑOS.    O MAR DEIXA AS BARBAS NO XUNCAL EN SECO, ONDE ESTÁN AS GARZAS E CANTAN OS MERLOS, MAILOS MAZARICOS QUE SON MARIÑEIROS. OS TRINCADOS VANSE, DESMARRANDO VENTOS, E IZANDO AS VELAS E OS FOQUE PEQUENOS; VAN RUMBO DA TORRE, OS NOSOS VELEIROS, POLAS AUGAS DOIBAS, DEBAIXO DOS VENTOS, CÔAS VELAS  TRIZADAS CONTRA  BARLOVENTO.    VAN SOÑANDO SOÑOS E ESCRIBINDO LENDAS, LENDAS DOS CAMIÑOS, CAMIÑOS GALEGOS.    ASÍ ÍAN INDO, NAQUEL MUNDO CEGO, QUE ESTABA PECHADO POR PRECÁRIOS TEMPOS, ERA AQUELA VIDA DO POBO GALEGO, NA VIDA DO CARRO NOS PASADOS SÉCULOS. AQUI VOS QUEDADES MEUS RECORDOS BELOS,   AQUÍ VOS QUEDADES, DENTRO DESTES VERSOS, DENTRO DESTE CARRO, QUE VEN DOS MILÊNIOS TODO CANTO FIXO, AQUÍ VOSLO DEIXO.  =========== O CARRO GALEGO TIÑA:  CANGA CABEZALLA ESTADULLOS CHIDEIRO CHAVELLA SOLLADO TREITOIRAS FUNGUEIROS RODA BANDONA RODA  CAMBA APEARES RELLA CABESTRO CAÍNZOS CANGA TAÑEIRAS CANGÓN FINCÓN FURAS FERRAS LORO PECHO CARAVILLAS CADEA OLLAL XUGO EIXO CANGALLAS COUCILLÓNS AFOADOIROS CHEDAS E CABEZALLAS.