ADAXIO A UN AMIGO

                         Levado no aire                  

                    na nube calada,               

                    co dono da terra,             

                    co sabio da trampa.

                    .

                         A ver se quería,          

a ver se aceptaba,

a cambio dos mundos,

                    e a él adorara.

                   

     Sentado na orela

coas redes pescaba,  

                    e os fillos do vento

durmian na barca.

     Sentado nas rúas,

sentado nas prazas,

as serpes saían

das súas furadas.

     Cruzaba sendeiros,

sentaba moradas,

deixaba as ideas,

escritas nas almas.

     Oían ledícias,

oían palabras

oían amores

na quela montaña.

     A xente era outra

cando El falaba,

transmitía lume

e inflamaba almas.

     Rompía ferrollos

das portas pechadas,

e ardía blasfemias,

da pompa e da fama.

     Era luz de estrela,

astro de esperanza,

nave de albedrío,

pozo de auga crara.

     Na sabeduría,

no mando das calmas,

nos cegos olliños,

e en tantas palabras.

     Nos beizos do vento,

nas beiras das praias,

no abrente do día,

soliño na barca.

      

     E na transfigura

do corpo e da alma,

todo é parabens,

ledícias e gracia.

     Lamento sensible

pola amada Patria,

pola súa xente

pedindo xuntanza.

     Coa súa presencia,

coa súa mirada,

por fóra das portas,

ó pé das murallas.

.

                         Os ciumes rebentan

de amores á Casa,

escapan as pombas,

e os doctores calan.

    Na horta fuxido,

na noite pechada,

co sangue na fronte,

sucándolle as bágoas.