BANDONADA

.

ERA UNHA NOITE DE LÚA,

AS BOCAS XA NON FALABAN

EU ÍA POR UN CAMIÑO

E ATOPEIME CUNHA CASA

X

MAIS Ó VELA TAN VELLIÑA

METIME NUNHA CABANA,

PERO PENSANDO MIREINAS

A BODEGA MAILA CASA

E Ó VELAS CALADIÑAS

DE MÁGOA CAEUME A ALMA

X

E VENDO QUE NA HORTIÑA

MENTRES CA LÚA BRILLABA,

MIREINA POUQUIÑO A POUCO

E VINA TAN DESASTRADA,

COLLÍN CATRO FOLLIÑAS

X

DAS FIGUEIRAS QUE PRANTARA,

E TÉÑOAS BEN GARDADIÑAS,

DAQUELA CASA QUE MAIA,

QUE MAIA POR ROSALÍA,

X

A POETA QUE CHORABA

POLAS COITAS DE GALICIA,

PERO A INDA MAIS CHORABA...,

CANDO SOIÑA ESCRIBÍA

X

E POLAS NOITES PENSABA,

NUNHA MAN QUE FORA TENRA 

EFOSE ALOUMIÑADA.

Publicado por Francisco de Sotavento