CHORABA CANDO ESCRIBÍA  

Era aquel día de choiva 

  que me parei nunha casa, 

  pero ao vela tan velliña  

de mágoa caeume a alma, 

  e vendo que na hortiña

toda ela desastrada,  

collín catro folliñas  

das figueiras que prantara  

e téñoas ben gardadiñas, 

 máis aló da miña alma  

alí quedarán quietiñas 

  pola poeta que maia  

desde as altas estreliñas, 

 quén sabe cánto nos fala 

  a pobre de Rosalía  

a poeta que choraba, 

  choraba cando escribía.