A XUSTIZA POLA MA

Sobre a doenza do orballo

vai pensando se eu penso,

se é o camiño que eu levo,

ou é, o camiño que eu deixo.

Eran os tempos das coitas

que levaban os galegos,

dentro das súas congostras,

dentro dos seus pensamentos.

X

Remontar aqueles mundos

viña a ser algo perplexo,

aquel vivir eran sombras,

sombras por falta de medios.

X

Aquel que ía denoite

sen poder levar candelo,

todas as figuras que vía

eran as caras do demo.

X

Aquela sombra era dona

sobre as facianas do medo,

someténdoche a levare

unha gran faca no peto.

X

E nesta foia caían

baixo aquel cisco dos eidos,

naquela faca verduga

e xusticeira de pleitos.

X

E na moleira do aire,

e na memoria do vento,

e nas congostras gallasdas,

sempre pasaban murcegos...

X

Eran os mundos das sombras,

dentro das bocas e beizos,

dentro dos mundos cativos

e dos cristiáns pensamentos.

X

Polos escuros camiños,

andaban rencores vellos,

os fouciños mailas facas,

eran as armas de peso.

X

Pois naquel tempo a xustiza

axustábanse nos eidos,

ou ben cunha faca nova

ou cun xardolo ben feito.

ooooooooooooooooooo

AQUELA MUÑEIRA,

ARUMES DO MEU AMOR

MIÑA DORNIÑA DE VELA,

MIÑA LANCHIÑA DA RÍA,

MIÑA PEQUENA SEREA,

NON SEI QUE CHE DIRÍA

MAIS NON ME DEIXA A PEREZA,

EN DICIRCHE CANTO SINTO

NAQUILO QUE TANTO PENSAS,

NA DOURADA QUE TI QUERES

MÁS ALÓ DAS TÚAS VEAS,

MÁIS ALÓ DA MIÑA VIDA,

MIÑA DORNIÑA DE VELA,

MIÑA LANCHIÑA DA RÍA,

MIÑA LINDIÑA SEREA.

RULIÑA DOS MEUS OLLOS

GAIVOTIÑA DAS MAREAS,

ARUME DE BRANCA SALSA,

BRISIÑAS DAS MIÑAS LENDAS

-------------------------------

A MIÑA MUÑEIRA

MEU CARO AMIGUIÑO

NO POIDO ARREDAR,

DA QUEL BO CATIVO

DA QUEL BO RAPAZ,

QUE SEMPRE SOLIÑO

MOLLADO E CON FRÍO,

COAS MUSAS DO MAR,

POR ISO NON POIDO,

DEIXAR DE LEMBRAR

AQUELAS NOSTALXIAS

QUE XA NON ESTÁN.

POIS XA QUE NON VIVEN

NI-AS POIDO BICAR,

POR ISO NON DEIXO

DE ENAMORICAR.

Fco. de Sotavento

Xavier Rodriguez Vergara

EU TEÑO EXTENSAS PRANURAS

AS HARPAS DOS MEUS CANTARES

VAN POLAS SENDAS CATIVAS,

CHORAN POR TODAS AS SOMBRAS

E CANTAN AS PENAS MIÑAS.

.

CANTARES DOS MEUS CANTARES,

CANTOS DE MELANCOLÍA,

PRANTOS POLA NOITE ESCURA

SON PASOS DA SOMBRA FRÍA.

.

NON TEÑO LUZ NOS MEUS OLLOS,

PARA SACIARME DE DÍAS,

NIN ESA ESTRELA DA ALMA

QUE SEMPRE CHE DA SORRISA.

.

QUERO VER A QUEN NON VEXO

NA MANSA POLICROMÍA,

E A PERLA NEGRA DO MARE

COS SEUS CABELOS DE BRISA.

.

OUH, PEDRAS DOS MEUS CAMIÑOS

QUE DESALENTO E FATIGA,

QUE LONGAS TEÑO AS PRANURAS

QUE NUNCA LLES VEXO AURELIÑAS.

.

ASÍ MORRERÁN OS MEUS OLLOS

SEN ALCANZAR A CONQUISTA,

DA MÁIS EXTENSAS PRANURAS,

QUE TEÑEN AS PENAS MIÑAS.

.

FCO. DE SOTAVENTO.