AO RAIAR O SOL
Aquelas coitadas verbas nunca chegaron a ti,
quedaron encuruxadas no dourado cabá dos afagos, 
na luz tinxida e na inmaculada lámpara perpetua 
que vai no murmuro dos ríos e nas fontes que aborbollan. 
--

------------------------------------------------------------------------------
Quero vestirte de lume e de charetas de ouro,
cos borrallos azuis que alumean os roxentes adros de Vulcano,
e arelo que bebas os viños namorados dos que invocan as tolomías.
Quero esconderte nas transparentes, e máxicas torres de vidro
para que durmas nas alisadas sedas na noite esgaiada dos meus amores.
-- 

--
Bolboreta miña, acobíllame na cova dos teus regazos, 
para ver a lúa estemerecida enrriba dos teus vidrosos ollos.
-- ----------------

------- 
Vivifícame miña dourada musa nos altares da lúa.
Cubreme de escumas prateadas para incendiarnos
no amoricado ar, ao rair o sol.
--
---------
Escóame nos saudosos xeixos da miña melancolía
pero antes concédeme miña dourada,
o soño inusitado que suspiran as entrañas deste efebo
para entrar nese triángulo de morte do teu frondoso pube 
e das túas enceradas coxas vestidas de alabastro e toxeiras de sedas.
-------------
´-----
Xurdirá o berro do aire crepuscular no teu agarimante beizo
e durmirémolo nas moliñas sedas das columnas de pórfido 
e de coralina vermella fundindo as policromías da cálida aurora
e da ardentía noturna que rebule nas túas miudas e inmaculadas pupilas. 
----------------- 

--
Refúxate na follaxe das miñas entrañas e no roxén crepúscular
 oceánico dos meus desamparos que están no místico afán dun perpetuo amor.
-------------------
---
Atesóurate de min, miña branca gaivota 
para que xurdan sereas doutros mundos
e voen polo aro do ceo recorrendo misteriosos soños
do noso indeleble tesouro, místico pasado, esotérico silencio.
-------------
----------
--
Acenderanse as lámparas doutra ourela do mundo 
para encharetarte nas fogueiras das illas vermellas 
que habitan nas praias da nosa alma
e na expansiva idea do noso azul e vermello amor.
------------------
----------------
Amapoula miña, durme enrriba dos meus ollos,
apértame no fluxo das mareas e nas sombras da lúa morta
e nas fontes da túa inusitada boca inzada de nácar,
de diamantes e de verbas.de prata
---------
----------------
Apóusate avelaíña miña apóusate no ardorío dos meus osos
que acabados e consumidos, están polos teus roxentes amores.
--------------

-----------------------------
Calandra dos meus trigais, énchete dos meus ollos
 e dos meus suspiros, engaiólame cos teus beizos nas
 sombras cobizosas e nos silandeiros sucos do alto mainzal.
---------------- 

-----------------
Camiñemos a senda lírica que conduce ao verde val dos 
teus delírios.Bebamos o aloumiño ardente que queima 
o centro das nosas veas.
-----------

-----------------
Escoitaremos as verbas do río baixo a sombra solitaria do
salgueiro para gustarmos da doce froita que tes nos oasis
sobre o fondal dos teus namorados seos.
-------------------

---------------------
Baixemos pola vagoada roiba para beber as augas amadas
deste sedento e fulguroso amor. Quero mirarte desde o cumio
 dos meus cantís e arumados bosques.
----------

----------------------
Purifícame anduriña miña no máis dourado soño dos teus voares,
 gárdame no silencio da melancolía e na delgada caricia deste puro
 soño que ten bágoas de sangue, lóstregos de lume e remuiños de vento.
------------------

------------------------
Ten miradas de lúa, ten profundos lamentos, 
ten a sede dos bicos, ten espadas no peito,
ten feridas de amores, ten apertas de sedas,
ten amargos suspiros, que durmirán no tempo.