AS  FLORES DO MEU CAMIÑO

     ¡Qué tempos eu deixei no meu camiño!

¡Qué vida tan fermosa¡ ¡qué pasado!

             ¡Qué ceos xuvenís do meu destino!

¡Qué lapso tan florido e tan dourado!

     ¡Qué mágoa padecín no meu tormento!

¡Qué ansias de chegar ó meu delirio!

e coñecer os ollos do meu ceo

para vivir o soño que suspiro.

     ¡Ai, mísero de min e dos meus soños!

e tempos que me foron tan esquivos,

aínda que dixen ser os meus, 

                                     

os meus, xamais serían eses mesmos.

Mais hoxe, o máis doce daquel tempo

repousa no meu peito gardadiño,

e lembro ese espazo que vai vello,

e soño aquel soño que non vivo.

 Fco. de Sotavento