jueves, 31 de agosto de 2017


Juan Senda

((((((( AMO A TUS CABELLOS )))))))

   
 AMO A TUS CABELLOS

Amo tus bellos cabellos estrella

de los mares blancos,

y el corazón de tus versos
 son diamantes de mis sueños y quebrantos.
Las compuertas de las aguas

de tus molinos de viento y de avena
son los besos perdidos y abandonados 
que a mi me faltan por dártelos oh, bien mío

en la noche de luna celosa

de aquellas blancas moliendas del recuerdo.
Tú, pajarillo mío adósate en la ternura de mis brazos 
acurrúcate en mi boca y apuñálame

con tu profunda catarata en el perfil de mi boca. 
Adoráme por las playas y senderos de tus auroras 
y de tus vírgenes y vértices que rebosan de sed pura
y estrangúlame con tus vientos que mueven la higuera

y mis tempestades por mi varadero blanco y negro

y por dentro y por fuera de mi playa azulada pura y 
virginal.
Aniquílame doncellita mía por el sendero de mi boca

con tus enfurecidos besos que evocan mis ansiados 
delirios,

tú, oh, alondra mía repasa con tu boca toda mi alameda.


Ven a mi dulzura mía en la noche serena

despierta y duerme en esa cama de arena

que yo te cubriré con el manto de mi piel morena
 y vendrá el herrero con su yunque fuelle y fuego

y todo el hierro se dobla y se quema y se fragua

y con el agua se apaga la brasa.

martes, 29 de agosto de 2017

    ESTE POEMIÑA XA TEN SETE ANOS.
**********************************************
Pois de Ferrol me mandaron
tres bicos nun ramalliño,

quén che me dera
sabere, moreniña salgada,
quén me ten tanto cariño, 
ti zagaliña dourada,
a que me diches os bicos
naquela encrucelada,
onde sempre me enamorico.
.
* * *
O SOÑO
-
Dime ti querido soño,
por que teño que soñar
as cousas que eu no quero
e que nas poido a redar
-
Eu sei que vives conmigo
e no teu poder me suxéito,
a que me mostres camiños
camiños que non desexo.
-
Hai outro soño que é *lira
lirismo do sentimento,
que che devora durmido
e che devora esperto.
-
E nada tes que facere
coas cousas do desexo,
mais non querendo querer
sacias a fame dos membros.
-
Se as quimeras son brisas
e os soños son os ventos,
déixame soñar esperto
todos os soños que penso.
-
¿Por qué me achegas as sombras 
e sepárasme os ceos?
-
E ¿por qué hei de beber 
certos viños que non bebo?
-
Ti bríndasme verdes vales,
e de flores os carreiros
e de escumas os camiños
e de amores os teus beizos.
-
Outras veces me trasladas
ata as fosas dos infernos
para ver ríos de sangue
e o gran aspecto dantesco.
-
Ás veces soñas con cousas
que non teñen fundamento
e cando cho estou contando
vexo que non teñen xeito.
-
E cando vivo soñando
nunca sei se estou desperto
ou totalmente durmido,
sen mover o pensamento
pero sempre é a memoria
quen lle pregunta ao cerebro:
Cántos soños eu soñei
e cal deles o primeiro?
-
Unhes os *recordas antes,
outros os lembras sen xeito,
e vas pensando e pensando
e aparécenche máis eidos
-
algúns os ves *algo tortos
mais outros os ves dereitos,
e como sigas pensando
pensas nos soños de cedo
un que xa no lembrabas 
-
quen sabe xa canto tempo
e pensas por que soñaches
e que algo vén a xeito,
daquel personaxe culto
ou daquel personaxe necio.
-
Ás veces pensas se é certo
o que soñaches durmido,
cando sentado e esperto,
pensas que foron as musas
que tes pechadas no peito. 
                         Fco. de Sotavento                                               

sábado, 26 de agosto de 2017

                                                                                                                             

CHORABA CANDO ESCRIBÍA  

Era aquel día de choiva 
  que me parei nunha casa, 
  pero ao vela tan velliña  
de mágoa caeume a alma, 
  e vendo que na hortiña

toda ela desastrada,  
collín catro folliñas  
das figueiras que prantara  
e téñoas ben gardadiñas, 
 máis aló da miña alma  
alí quedarán quietiñas 
  pola poeta que maia  
desde as altas estreliñas, 
 quén sabe cánto nos fala 
  a pobre de Rosalía  
a poeta que choraba, 
                                      choraba cando escribía