CARREIROS DA FRAGA

                  Casiñas brancas,

                  castaños vellos,

                  herbiñas mansas

                  e pinos secos.

                 

                  Regueiros tortos,

                  carballos ledos,

                  nogueiras lampas,

                  e os pés do vento.

                  Dous corvos calvos,

                  cos picos negros,

                  facendo ocos,

                  nos longos regos.

                  A triste igrexa,

                  co seu campeiro,

                  pombas na torre,

                  e a aguia tecendo.

Adeus meus recordos,

adeus meus carreiros,

adeus miña fraga,

adeus meus penedos

e onde alindei,

os meus tres marelos,

e as vacas de leite

nas herbas de trebo.

E onde cargamos

os carros de esterco,

os leños de toxo,

máis verdes que secos.

Aquí vos quedades

e  nunca xamais

verei o que vexo,

nin o sol que brilla,

nin o ceo negro,

nin as albas louras,

do azul amanexco.

Aquí vos quedades

meus recordos belos,

meus amores lindos,

meus amores ledos.

Aquí vos quedades

dentro destes versos,

dentro deste canto

que ven xa de neno.

Aquí vos quedades

meus amados tempos,

meus queridos todos,

que vos levo dentro

a todos vosoutros,

e un amor que deixo.

Aquí queda todo

todo canto vexo,

todo canto sinto,

todo canto penso...