TOLEMÍA DE AMOR

Como unha sombra da noite

parácheste miña meniña,

na media sombra da rúa

mireiche as túas pupilas,

e ti tamén me as miraches,

coas túas preto das miñas

mas cando puxeche a boca,

cos teus beiciños na miña

sentín o laimo do beixo,

da túa branda boquiña

deixándome a alma louca,

e chea de tolemía.

Vivín a gloria e palpeina,

sentín en min a blamdicia

de aqueles moliños beizos,

mollando a miña boquiña

mais cando púxen os dedos,

nas túas doces maíñas

tamén biqueiche os cabelos,

coas miñas tenras caricias

e pregunteiche por que,

por que aquilo facías

e respondicheme baixo,

dicindo o que me dicias,

que cando a vida che  doce

debemos sempre vivila,

cando de certo te queren,

cando de certo te admiran,

cando te sentes amada,

e de verdade te miman,

por iso sentinme louca

e chea de tolemía,

deixando caer os beizos

                              na túa doce boquiña.